Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Dag prins op het witte paard
van een gehandicapte vrouw die gedumpt wordt door een man met een stoornis
Je bent mijn mooie, lange man.
Rood haar, blauwe ogen en een lijf vol met sproeten.
Dat treft, ik heb ook sproeten. Maar ik verf mijn haar rood, ben al jaren grijs.
De rode haartjes op je armen glinsteren zo mooi in de zon. Ik streel dan je armen, volg de glans op je haartjes.
De zon. Die schijnt heel vaak als we samen zijn. Weet je nog die 2 weken dat we vakantie hadden in juli vorig jaar?
Volop zomer. Wat troffen we het.
Stapelverliefd waren we en vol plannen en ideeën. Jij was wat ik lang nietgevoeld hebt. Liefde, een maatje, iemand die het goed voor elkaar heeft.
Hobby’s die overeen komen. Koken, sauna, naturisme, muziek, politiek. We hebben bijna dezelfde inrichting, gewoon bizar. Nu het is uit schijnt de zon niet veel meer.
Het lijkt wel herfst buiten.
We hebben elkaar ontmoet op een koude april zondag in Deventer. Via een
datingsite.
Spannend. Het klikte meteen en je stem is prachtig, net zoals aan de telefoon waarbij het ook meteen klikte. Een Drents accent, zwaar maar toch heel vriendelijk en open.
Voordat ik je echt ontmoette zag ik je al staan. Je maakte indruk. Lange slanke man met uitstraling en ik was op slag verliefd.
Wat drinken, veel kletsen, wat eten.
De tijd vloog en aan het eind van de date zoenden we.
Wauw, wat heerlijk zoen jij. Je pakte stout mijn haar vast. Dit voelt goed en ik volgde. Het gevoel was wederzijds. Later zal je vertellen dat je door de bliksem bent getroffen. Mijn uitstraling van sterke vrouw, mijn prettige stem, welbespraakt. Jij, mooie houding, ook veel meegemaakt. E n je stelde me op mijn gemak. Wat praat het makkelijk met jou!
We wilden samen oud worden. Wij gaan niet uit elkaar. Als het moeilijk wordt gaan we ervoor. Je loopt niet weg zei je. Dat gaf me vertrouwen. Je accepteerde mijn beperking aan mijn been. Je wilde met alle liefde mij duwen in de rolstoel. Het was soms vechten met mijn dochter wie er mocht duwen. Ik voelde me zo goed en geliefd en ik zweefde.
Maart 2011
We gaan op vakantie met jouw ouders, broertje en zijn vriendinnetje.
Naar Tenerife omdat je ouders 35 jaar getrouwd zijn. En mijn dochter moest ook mee, vandaar dat het de voorjaarsvakantie werd. Mij is niets gevraagd of ik dit ook zo wilde, maar ik deed het. Achteraf hartstikke stom natuurlijk, ik had bij mezelf moeten blijven. Ik heb meerdere malen voordat we weggingen aan je gevraagd of het niet verstandig is om even om de tafel te gaan zitten met z’n allen.
Wat is de bedoeling van deze week?
Je vertelde dat iedereen maar moest doen waar ie zin in heeft en er zou een auto worden gehuurd. Oké, dan moet ik daar maar in geloven.
Maar ik vertrouwde het niet. Het was te rustig, geen communicatie en wist ook niet waar ik aan toe was. Het voelde stuurloos.
Met een voorhoofdsholteontsteking stapte ik in het vliegtuig. Niet naast jou zittende. Omdat er geen rekening is gehouden met mijn handicap met het boeken van de reis door je ouders.
Jouw ouders luisteren slecht en doen alleen wat zij willen en kunnen moeilijk rekening houden met anderen, heb ik gemerkt in het afgelopen jaar. Ook hebben ze geen idee wat hun eigen gedrag is naar anderen.
Op de bank
Godzijdank, we komen aan op Tenerife en ik wil naar bed. Moe, koorts en wil slapen.
Maar nee, aangekomen bij het hotel snel je naar de bar om wat te drinken en laat mij en mijn dochter van 13 staan in de lobby. Het is dan al bijna half 11 ’s avonds.
Omdat het vriendinnetje van je broertje halsoverkop ook mee mocht waren zij er al. Ze kennen elkaar pas 6 weken en ik heb haar 10 minuten gezien voordat we op vakantie gingen. Wat ik van haar vind?
Een rat.
Ja, een onruststoker en ongemanierd. Net in de familie en meteen alles willen regelen.
Ik houd mijn mond, aan haar ga ik mijn handen niet branden. Maar de rest van de familie wel en het gedonder is in de glazen. Zelfs jij trekt partij voor haar en ik moet haar accepteren.
Ineens blijkt de gehuurde auto ook niet door te gaan. We moeten het gaan doen met de bus. Ehh, pardon, dat gaat voor mij niet. Op de eerste echte avond op vakantie krijg ik van je vader te horen dat ik niet vrolijk ben, negatief ingesteld en nooit lach.
En ook nog dat alle gehandicapten hetzelfde zijn in hun ogen.
Ik was furieus en als dit nog niet genoeg was hoorde mijn dochter alles en liep weg.
Dit werd een lange, lange week en wilde terug naar huis. Ik kreeg van jou geen bijval, je wist niet hoe je hier mee om moest gaan. Een nieuw teken voor mij dat er iets niet klopte, dit is niet normaal in een relatie.
Ik had al een paar keer eerder over mijn hart gestreken met wat niet goed gegaan was. Het weekendje Ameland waarbij je toch nog op vrijdagochtend moest werken. Pas toen om 6 uur de wekker afliep. Ik schrok me wezenloos. Je durfde het niet te vertellen dat je toch nog even moest werken omdat je collega ziek was. In tranen was ik, zo overdonderd. Je beloofde beterschap, het zou niet meer gebeuren. Toch ging je nog werken en je moeder bracht mij naar het station Steenwijk om de trein te pakken naar Leeuwarden. Ik deed het maar.
En zo kwamen er nog een paar van die dingen die me vraagtekens gaven. Het douchegordijn wat je niet wilde. Elke keer na het douchen was het helemaal nat. De gordijnen in de gang voor privacy. Je vader die maar te pas en onpas langs komt bij ons zonder wat te vertellen. Alleen even 3 minuten kijken en dan weer weg. Hij nam je auto mee om te tanken, dan moest ie weer wat uit de garage halen. Hij kwam zelfs op zondagochtend als we nog op bed lagen. Je beloofde elke keer beterschap totdat deze vakantie kwam.
Je werd ook nog ziek, 2 dagen, en mijn dochter 4. Ik heb alleen gezorgd voor jullie en
kreeg geen hulp van je ouders en broertje. Die waren druk met uitgaan en bruin worden om thuis te laten zien dat ze op vakantie waren geweest.
Achteraf weet ik het wel waarom. Ik was nooit die vrouw die ze leuk vonden voor jou en bij je vond passen.
Een jaar ben ik voor de gek gehouden. Je probeerde het goed te maken wat er allemaal nog meer is gebeurd op de vakantie en je ouders en broertje kwamen langs, maar dat werd nog een groter drama. Niet alleen je vader is negatief, je moeder ook omdat ik een opmerking had gemaakt tegen het vriendinnetje van je broertje en je broertje liep zelfs weg. nadat hij me uitgekafferd had over iets wat niet zijn zaken zijn. Je had het verkeerd ingeschat de reactie van je ouders en broertje.
Aangeslagen zaten we op de bank en ik voelde dat dit het eind werd van onze relatie. Je bood je excuses aan en snapte de reactie van je ouders ook niet.
De vakantie heb je niet aangekund. Je kreeg bijna een burn-out, raakte van jezelf verwijderd, het gevoel voor mij werd minder en je was blij als ik weer naar huis ging. De vrouw met wie je wilde trouwen werd een last voor je.
Nu speelde al vanaf het begin een intimiteitprobleem en je bent zo verdomd eigenwijs en wil soms niets aannemen van mij. Voor de intimiteit zijn we naar de psycholoog geweest. Met zijn tips en tools kon je leren een orgasme te krijgen; zonder zweten en hard werken. Het is nooit vloeiend gegaan in bed. Het ging moeizaam en ik kon je niet veel strelen. Je deinsde terug. Veel was nieuw voor je en onwennig. Je kon er moeilijk mee omgaan. Dit haalde veel plezier bij me weg. Als Dominant kwam je ook niet verder. Bleef je hangen in wat je al kende en vertrouwd voelde. Voor mij werd het als snel een sleur. Het boek over tantra heb je nooit echt
doorgelezen. Je snapte het niet en wilde niet investeren voor een beter en
intiemer contact.
Yucca
De mislukte vakantie is tussen ons ingekomen.
Je hebt nog steeds geen modus gevonden hoe hier mee om te gaan. Je conflict met je ouders aan de ene kant en mij aan de andere kant. Je stort in en het wordt me steeds duidelijker dat je een probleem hebt en professionele hulp nodig hebt.
Ik bel je huisarts en die is heel vriendelijk en luistert. Snel daarna ga je op het spreekuur en je mag terug naar de psycholoog. Die had je al terug verwacht. Hij stelt een gedragsstoornis vast. Een stoornis waarmee je bent geboren of een karaktereigenschap die niet opgemerkt is door je ouders en jarenlang heeft gewoekerd.
Totdat je mij ontmoette kon je het handelen, nu ben ik je constante spiegel.
Je krijgt een verwijzing voor een gedragstherapeut en je wacht op een consult.
Nu vallen er kwartjes op hun plaats.
De strijd die je met mij aan wilde gaan over de yucca in huis bijvoorbeeld.
Een prachtige boom die je al jaren hebt maar te groot is geworden voor je huis.
Het gaat je aan je hart dat ie niet meer in huis kan. De auto die een symbool is.
De nieuwe slaapkamer die maar niet afkomt en je 7 maal het plafond wit omdat het nog steeds niet goed is. De discussie met je buurman, die hovenier is, en je tips wilt geven voor de tuin, maar je bij je eigen standpunten blijft en de buurman het maar opgeeft want je luistert toch niet. De directe bemoeienis met mijn werk: je ging zelfs mee naar de ledenvergadering om te luisteren!
En ik, ik heb het laten gebeuren. Hoe naïef ben ik geweest. Ik ben uit mijn eigen energie geraakt omdat je zoveel weerstand gaf op hele normale dingen in een relatie.
Iedereen bemoeit zich ermee
De laatste 3 maanden waren slopend. Je maakte het al een keer uit in een overspannen toestand en ik kreeg de deur weer op een kier. Maar je sloot hem binnen een paar weken volledig.
Je vrienden kwamen ook nog langs, hadden ook nog een oordeel over mij.
Dit heb je 2 weken voor je gehouden. De vrouwen van je vrienden hadden moeite met mij als ik mee zou gaan met het vriendenweekend in mei. In hun ogen kan ik alleen maar snauwen. Je hebt me verdedigd, zei je. Je had me niet moeten verdedigen, je had ze naar huis moeten sturen en zeggen dat ik helemaal niet snauw omdat je mij ook niet herkende in wat ze vertelden. Waar halen ze het lef vandaan om zich te bemoeien met onze relatie?
En waarom kwamen de mannen en niet de vrouwen zelf? Inderdaad,omdat ze zelf niet durfden.
Ik ben ook niet meegegaan met het weekend omdat je dit niet wilde. Hup, weer heeft je omgeving gewonnen en zo kwam het punt dat je het niet meer wist.
Iedereen trok aan je, heeft een menig en de mening die zou moeten tellen wilde je niet aan. Die van mij.
Je zwakke punt is bespeeld door de omgeving. Niet durven kiezen voor ons, onze toekomst met mijn dochter waarmee je zo goed kan opschieten. Je hebt niet eens afscheid van haar genomen. Weer krijgt het kind alles over haar heen. Eerst de vakantie met je vader, je moeder die ineens vanaf de miserabele vakantie geen sms’jes naar haar stuurde en nu dit.
Wat doet dit met haar, sta je daar wel bij stil? Een kind van 13 weet meer dan jij denkt. Ik denk dat je nergens bij stil staat, dat je geen idee hebt wat je gedaan en gezegd hebt.
Spullen in een tas bij de voordeur
Nu heb je het uitgemaakt, na 14 maanden. Voor jou de enige oplossing op dit moment.
Je bent moe en hebt geen energie meer voor onze relatie. Houden van werd het heel veel geven om en van met me willen trouwen maak je het uit. Heel snel en een eenzijdige beslissing. Geen time-out, geen relatietherapie. Ik had niets in te brengen, je besluit staat vast.
Waar ik nog geloof had in een toekomst had je mijn spullen al ingepakt en de herinneringen aan ons in je huis weggehaald. Het voelde alsof ik voor het eerst bij je thuis kwam, opgeruimd en steriel. Meer dan een jaar heb ik in jouw huis geleefd, we zouden gaan samenwonen en nu zijn mijn spullen ingepakt in een tas van de Gamma en staan bij de voordeur.
Ik kreeg niet eens de kans om het zelf te doen. Ik ben gebroken, boos en verdrietig.
Snap het niet waarom je hiervoor gekozen hebt. Er waren nog zoveel andere wegen om er uit te komen. De passie werd minder en dat hield je voor je. Ik was bezig met onze toekomst en jij kreeg het steeds meer benauwd met mij om je heen.
Iedereen wist dat ik zou gaan verhuizen en leefde met me mee. Nu weet iedereen dat ik blijf en dat doet verdomd zeer. Ik kan een beetje jaloers kijken naar stelletjes in mijn omgeving die ongetwijfeld ook een moeilijke periode hebben gehad en nog samen zijn. Omdat ze er voor gegaan zijn, om er samen uit te komen. Ik voel me zo alleen en verlaten door jou. Wat nou als het moeilijk wordt.
Het enige wat ik nu heb zijn de tranen en het grote onbegrip van jouw keuze.
Bij het verdrietige afscheid zeg je weer dat als we voor elkaar bestemd zijn we elkaar terug vinden.
Als ik maar in je hart kon kijken en voelen. Dat je alles hebt gemeend wat je aan me verteld en gezegd hebt in de 14 maanden van onze relatie. Dat je zielsveel van me gehouden hebt. Maar dat je op dit moment niet anders kan.
De therapie die er aan komt, de emoties, de buitenwereld die tussen ons in is gekomen, jezelf weer terug gaan vinden. Je hebt vanaf het begin gezegd dat je niet wegloopt als het moeilijk wordt. En wat doe je nu…?
Ik ben zo boos. Ik heb geen mogelijkheden gekregen om mijn fouten te herstellen, om er samen voor te gaan. Problemen uit te spreken. Waarom doe je juist hetgeen wat je zegt nooit te zullen doen. Weglopen en mij dumpen alsof ik niets voor heb gesteld. Dat ik lastig ben om voor te kiezen.
Het voelt zo oneerlijk.
Verdomme, je wilde met me trouwen. Enig idee wat voor waarde deze woorden hebben. Blijkbaar niet, anders had je wel een andere keuze gemaakt. Het sprookje is over. Ik zal nooit trouwen met mijn prins op het witte paard.
Geweldige man
Mijn omgeving is mild voor je.
Toont begrip voor je keuze maar had liever gezien dat je eerst was begonnen met de gedragstherapie en even een time-out. Even beide tot rust komen en dan na een tijdje kijken of er nog leven in te krijgen is.
Ik moet in mijn eigen energie kunnen blijven en mijn oordeel moet belangrijker zijn dan die van anderen. Wellicht moeten we helemaal niet in jouw dorp gaan wonen. Weg van anderen die je niet willen beïnvloeden en wij onze eigen koers kunnen varen. Dat wilden we ook. Maar je hebt niet geleerd voor jezelf op te komen.
Ouders die invloed willen, onverwachts binnenlopen in huis. Waar ik niet eens een normaal gesprek mee kan voeren. Je vader die altijd het laatste woord moet hebben. Je moeder die als ze het niet meer snapt of niet interessant vindt gaat zingen of neuriën in een gesprek of gezelschap. Vind je het gek dat ik dan niet vrolijk ben bij je ouders? Ze wonen gewoon te dichtbij. Maar je dat ga je wel inzien in de therapie en ook dat je stom bent om het uit te maken. Een leuke vrouw is niet op elke hoek te vinden en ook niet die bereid is om te verhuizen voor je. Een nieuw leven te beginnen met jou omdat ze gelooft in jou en het proces door wil gaan. Omdat ik weet dat aan het eind het allemaal waard is geweest.
Omdat jij het waard bent, maar je niet genoeg ruggengraat hebt op dit moment om voor ons te kiezen.
Je bent het waard omdat je een geweldige man bent. Attent, innemend, je kunt goed met mijn dochter omgaan. Intelligent, een leuk huis en je hebt mij geraakt met wie je bent. Je gedragsprobleem is te overwinnen. Mijn omgeving vindt ons bij elkaar passen. Qua uiterlijk, interesses en we vullen elkaar aan. Mijn moeder vindt je een warme man met een goed hart.
Waarom ziet mijn omgeving het heel anders dan de jouwe?
Ik spreek je nog op je verjaardag. 34 ben je geworden. 6 jaar jonger dan ik.
Ik had een cadeautje voor je achtergelaten. Een foto van jezelf uitvergroot, gemaakt door mij in de herfstzon. Het doet je heel veel en je waardeert het.
Je gaat een mooi plekje zoeken in huis. De vakantie is geannuleerd. Mijn dochter belt je nog even om gedag te zeggen en je wilt mij ook nog spreken. Waarom eigenlijk. Ik weet niet wat ik moet zeggen en het afscheid is heel raar. Ik ben te perplex om te vragen waarom je me wilt spreken.
Doordat ik zelf mijn spullen niet heb kunnen inpakken ben ik mijn douchekrukje vergeten. Ik had nog een boekje en dat heb ik naar je verzonden met een briefje.
Op dat briefje een paar woorden van mij plus dat ik met je wil praten. Zonder verwachtingen en dat ik eerdaags in de buurt ben. Stom, vergeet ik weer te zeggen over mijn douchekrukje. Ik stuur je een mailtje. Tot op heden geen reactie.
Het is stil, te stil als je het mij vraagt.
Nog steeds snap ik het niet. In de afgelopen weken zoveel door mijn hoofd gegaan. De dingen die fout gingen, maar zeker ook de goede en fijne momenten samen. En die waren er heel veel. Het kan toch niet zomaar over zijn. Zonder ergens voor te gaan of vechten. Aan ons lag het niet. Hoe kan je gevoel zodanig veranderen dat je onze relatie verbreekt maar wel anderen nog toelaat in je leven. Dat is niet normaal. Omdat jij een stoornis hebt....… en ik je nu kwijt ben. Mijn lieverd die alles voor me was en als ik het zou kunnen de tijd terug zetten en die vakantie met je ouders nooit had gedaan als ik had geweten dat het onze relatie zou kosten.
Misschien komt het nog goed. Als je weer tot jezelf bent en rust hebt gekregen. Mag ik hopen of dit weer naïef van mij?
Er zijn genoeg verbroken relaties weer hersteld om het niet het juiste moment was. Daar schiet ik op dit moment niets mee op. Ik ben je kwijt.
Alle liefs,
Silly x
